Over de plaatsing van de rolstoelen in de gigantische parkeergarage is niet echt nagedacht. De parkeergarage heeft een heleboel verdiepingen met een flinke oppervlakte. Op elke verdieping is een voetgangers uitgang met lift. En de rolstoelen staan op de begane grond. Dus het is elke keer wel even opletten waar we de auto parkeren. Ik moet in ieder geval flink klunen op mijn krukken, voordat ik mijzelf in een rolstoel kan laten ploffen. Er is wel een invalidenparkeerplaats vlak bij de ingang, maar zover ben ik nog niet.
We posteren ons weer in de wachtkamer voor de gipskamer, nadat we ons gemeld hebben. Er is weer een grote variatie aan gips om uiteenlopende ledematen. Ik zie hier trouwens wel oranje...... Ook een hoop krukken en rolstoelen. Tussen al dit gipsgeweld zie ik er uit als een toevallige voorbijganger met m'n witte verbandje.
De deur van de gipskamer gaat af en toe open en een gipsmeester of -meesteres roept, met een dossier in de hand, om de zoveel tijd een naam af. De volgorde van afroepen van dossiers wordt kennelijk zodanig aangepast dat wij weer bij onze eigen gipsmeester terecht kunnen. Hij verschijnt in de deuropening, roept m'n naam niet, maar kijkt me aan met een blik van: "je bent aan de beurt". Ik snap 'm.
Voorzichtig haalt hij het verband van m'n voet. Hij is net zo benieuwd naar het resultaat van het zeewier als ik dat ben. Er valt nog weinig te zien, want het gaasje zit vast aan de wond. "Oei", denk ik. Gelukkig valt het mee. Het gaasje wordt nat gemaakt en slaat zowaar groen uit, zo groen als zeewier. Heel voorzichtig, stukje voor stukje wordt het van de blaar gehaald. En....aanschouw het wonder......de wond is dicht. Wel een teer uitziend, nieuw stukje vel, maar wel dicht. Missie geslaagd.We nemen afscheid van de gipsmeester. Als het aan mij ligt kom ik hier voorlopig niet terug. Dat ik na de operatie niet in het gips hoef is weer een geluk bij een ongeluk.
