Voor de zoveelste keer rijden we naar het ziekenhuis, patiënt op de achterbank. Ik verwacht in een kantoortje een gesprek te hebben met een chirurg en misschien een co-assistent, die me dan de resultaten van de ct-scan laten zien en mij gaan uitleggen wat me verder te wachten staat.
Dat valt tegen. Ik word naar de gipskamer gebracht. Een ruimte met vier behandeltafels van elkaar gescheiden door gordijnen. Ik mag op een tafel gaan liggen. De dokter komt zo, wordt me gezegd. Wachten.......
Ondertussen hoor ik dat de man naast me met z'n duim klem gezeten heeft tussen de kluisdeur. Nieuwsgierig kijkt hij om het gordijntje om te zien wat er met mij aan de hand is. Achter ons wordt een nogal luidruchtige heer behandeld aan een gebroken been. Ik begrijp uit zijn verhaal dat het een dakloze alcoholist is en dat het niet de eerste keer is dat ie zijn been breekt. Hij kent het klappen van de zweep. Iedereen kan meegenieten. De man die ik de wachtkamer zag binnenkomen met zijn bovenlijf in een soort harnas blijkt een gebroken wervel in zijn rug te hebben. Ik wil het eigenlijk helemaal niet weten.
Er verschijnt een jongeman in witte jas met een heleboel rotzooi in z'n borstzak. Dokters hebben een heleboel rotzooi in hun borstzak is mij inmiddels wel duidelijk. De jongeman wordt gevolgd door een nog jongere dame, ook gehuld in witte jas met uitpuilende borstzak. Het is wel duidelijk dat hij leidt en zij volgt.
Hij stelt zich voor -voornaam, achternaam- en blijkt co-assistent te zijn. Chirurg in opleiding of zoiets. "Wat is er met u gebeurd" is de inmiddels bekende openingsvraag. Ik herhaal m'n verhaal nog maar eens en denk " weten jullie dat nou nog niet". Ondertussen verschijnt op het computerscherm dat aan de muur hangt het resultaat van de de ct-scan.
Onze chirurg in opleiding werpt er een blik op. Calcaneus-fractuur is zijn conclusie. Ik denk: "maar dat wisten we al". Hij voegt er aan toe dat de breuk waarschijnlijk conservatief te behandelen is. Uit mijn zelfstudie naar calcaneus-fracturen weet ik inmiddels dat dat gips betekent. Ik zie hoop gloren. Maar......hij moet nog even overleggen met zijn supervisor: " ben zo weer terug".
Het is er eigenlijk een zooitje, dat nodig toe is aan een grote opruim- en opknapbeurt. Resultaat van bezuinigingen in de zorg of toch niet?
Na enige tijd -te lang natuurlijk- verschijnt onze chirurg in opleiding weer. Hij vertelt dat hij met zijn supervisor heeft gesproken. In dit ziekenhuis worden geen calcaneus-operaties verricht, zegt hij. "Shit" denk ik, niks conservatieve behandeling, toch opereren. Ik krijg te horen dat ik word doorverwezen naar een specialist in een academisch ziekenhuis. Er is al een afspraak voor me gemaakt de volgende ochtend om 9.00 uur. Ik krijg -na weer lang wachten in nog steeds de gipskamer- een verwijsbrief mee en een dvd, met daarop de röntgenfoto's en de ct-scan. Dat bespoedigt de overdracht.
's Avonds thuis bekijk ik de dvd. Ik kan er niet echt wijs uit, omdat ik geen idee heb waar ik op moet letten. De conclusies van de radioloog over de ct-scan in de verwijsbrief klinken ernstig. Ik zie een operatie opdoemen en probeer me daar al vast geestelijk op voor te bereiden. Op de website van het academisch ziekenhuis vind ik een pagina met informatie over de behandeling van calcaneus-fracturen en over de specialist die daar mee bezig is. Hij gebruikt een nieuwe operatie-methode met goede resultaten. Als ik dan toch geopereerd moet worden........
