's Middags wordt er gebeld. De co-assistente uit het ziekenhuis. Ze vertelt dat de radioloog naar de röntgenfoto heeft gekeken en dat er toch een breuk in mijn voet is geconstateerd. Of ik langs wil komen om m'n voet in het gips te laten zetten. Weinig keus.
We vertrekken in de auto naar het ziekenhuis. Ik zit niet lekker met m'n voet op de achterbank. Aangekomen haalt Machteld een rolstoel volgens het systeem winkelwagentje. Zo rijdt het ding ook. We hobbelen over de parkeerplaats.
We melden ons op de SEH. De verpleegkundige die m'n voet de vorige dag van een zwachtel heeft voorzien begroet me met verbazing: "he, bent u er weer". We worden in de familiekamer neergezet, een soort huiskamer met flat-screen. Ik zet de Tour de France-etappe aan.
Na verloop van tijd komt de co-assistente. Ze maakt excuses en ze legt uit de de radioloog de foto's bekeken heeft en heeft vastgesteld dat ik mijn hak gebroken heb. Een ernstig soort fractuur, die lange tijd nodig heeft om te genezen. Ik moet er rekening mee houden dat ik misschien wel geopereerd moet worden. Er moet een ct-scan gemaakt worden om de omvang van de schade vast te stellen. Ik schrik van deze volstrekt nieuwe informatie. Waarschijnlijk is dat aan me te zien, ik krijg een geruststellende hand op m'n arm van de co-assistente.
Ik moet in het gips. We gaan naar de gipskamer en er wordt gips om mijn voet en onderbeen gelegd. In verband met de zwelling komt het gips niet rondom, maar blijft de voorkant open. Inmiddels heb ik ook een gigantische blaar op m'n voet, net onder de enkel. Die gaat gewoon mee in het gips. Schijnt dan goed te genezen. Ik mag een kleur uit kiezen voor mijn nieuwe gips-outfit en vraag om oranje. Het is immers de dag van de finale van het WK-voetbal. Oranje blijkt, ondanks verzoeken, niet ingekocht te zijn. Ik ben niet voor een gat te vangen: dan maar rood-wit-blauw.
Als toegift krijg ik te horen dat ik mij zelf injecties moet geven met bloedverdunners om trombose te voorkomen. Ik krijg een spuit met fraxiparine. De verpleegkundige legt uit hoe ik die in een huidplooi van m'n buik moet steken. Wel elke dag op een andere plaats, anders krijg ik blauwe plekken. Ik vind het idee om mezelf te moeten injecteren niet prettig. Maar onverschrokken laat ik de naald in een huidplooi zakken. Het valt mee.
Met twee afspraken op zak, een voor de ct-scan en een afspraak met een chirurg om het resultaat te bespreken, vertrekken we weer met de winkelwagen-rolstoel. Voorbijgangers glimlachen om een rood-wit-blauwe gipspoot.
Nederland verliest van Spanje. Met andere dingen aan mijn hoofd en onder invloed van tramadol kan ik mij er niet echt druk om maken.
