We drinken een biertje in de voortuin. Kan ik ondertussen m'n werk bewonderen. Da's altijd het mooiste moment van doe-het-zelven. De buren schuiven aan. Ik grap met de buurman dat we eigenlijk te oud zijn voor dit soort klussen. Ik vertel dat ik vroeger nooit last had van hoogtevrees. Heb ooit een tijdens een vakantie in m'n studietijd als tremmer in de Rotterdamse haven gewerkt. Met een bats in de hand moest je dan langs een heel smal trappetje loodrecht afdalen in het ruim van een kolenboot. Ik had er geen enkele moeite mee. Tegenwoordig heb ik al knikkende knieën als ik op een ladder sta. Bij wijze van spreken dan.
Ik besluit samen met de buurman de stelling gedeeltelijk uit elkaar te halen, zodat we hem kunnen verplaatsen naar onder het slaapkamerraam. Dan kan ik de volgende dag verder met schilderen. We halen de bovenkant uit elkaar. De zijkanten moeten van het bovenste gedeelte af. Ik sta aan de buitenkant op de dwarsliggers van het onderste deel en houd me vast aan de bovenkant. Er moeten nog twee kruisen worden losgemaakt, die voor het onderlinge verband zorgen. Als de laatste loskomt kantelt het gedeelte waar ik me aan vasthoud naar buiten. Ik schrik en in een reflex spring ik achteruit. Zou moeten kunnen. Maar ik kom verkeerd terecht en voel een afschuwelijke pijn in m'n linkervoet. Ik blijf liggen en kom niet meer overeind. Foute boel, besef ik me.
Uiteindelijk word ik per ambulance afgevoerd naar de spoedeisende hulp van het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Inmiddels lig ik aan een infuus en heb een pijnstiller toegediend gekregen. Ik voel me beroerd. M'n bloeddruk blijkt heel laag te zijn. Shock.
Met een omzwachtelde voet en op twee metallic-blauwe huur-krukken (4 euro per week) verlaat ik het ziekenhuis.
's Nachts leid ik helse pijnen. Of er messen in m'n hiel worden rond gedraaid. En het klopt en het klopt en het klopt........
