block

Na 2 uur word ik weer opgehaald door de afdeling intern transport en weer naar de OK gebracht. Dit keer klopt de planning. Al snel komt er een anesthesiste die aankondigt dat zij het block in mijn been gaat zetten. Er verzamelt zich een hele serie vrouwelijke studenten met uiteenlopende nationaliteiten om mijn bed. Ik geloof dat er iets bijzonders gaat gebeuren waarbij ik als studieobject dienst doe. Ben zelf ook erg nieuwsgierig naar wat me te wachten staat. Een studente afkomstig uit Wenen brengt een infuus aan. In de onderlinge gesprekken hoor ik nog een (hoog) Duits en een Engels accent. Later voegt ook de anesthesiste die deze verdoving bij de intake heeft geopperd zich bij de groep. Vanachter een monddoekje laat ze me weten dat zij het is. Ik heet haar welkom en bedank haar nog een keer voor de suggestie: 't is heel bijzonder.

Ik probeer zo goed mogelijk te volgen wat er gebeurt en vraag om uitleg aan de, zeg maar, hoofd-anesthesiste. Ik kan niet precies zien wie wat aan het doen is, maar ik heb wel de indruk dat hier praktijk onderwijs wordt gegeven. Met een echo worden de zenuwen in mijn been opgezocht, eerst aan de voorkant, later aan de achterkant. Ik word plaatselijk verdoofd en met stroomstootjes worden de zenuwen opgespoord. Soms voel ik onwillekeurig een spier gaan bewegen.

Op het moment dat er een katheter in mijn been moet worden aangebracht krijg ik een sedatie. Een helpt niet, ik blijf achterom kijken om te zien wat er gebeurt en blijf praten. Ik krijg nog een sedatie en vervolgens ben ik van de wereld.

Ik kom weer bij mijn positieven met een katheter in de zijkant van m'n been. De verdoving werkt in ieder geval. Het been is totaal gevoelloos en ik ben niet in staat mijn voet of tenen te bewegen.

Nog half versuft word ik naar de operatiekamer gereden. Aan het infuus in mijn arm is inmiddels een dwars-stuk gekoppeld met vier aansluitingen. Ik krijg een zuurstof masker op mijn gezicht. "We gaan u nu onder narcose brengen" en ik ben weg.............

gesloten of minimaal-invasieve techniek

Een paar uur later word ik weer wakker in de verkoeverkamer. Omdat ik het koud heb word ik toegedekt met een voorverwarmde deken. Ik suf lekker verder. M'n been is nog steeds totaal gevoelloos en er is geen beweging in te krijgen. Mijn voet is verpakt in een groot wit verband. Er zit bloed op de nagel van mijn grote teen.