anesthesiologie

Weer wachten in een wachtkamer als we van de afdeling heelkunde naar de afdeling anesthesiologie zijn "gelopen". Gelukkig bijna om de hoek, zodat ik niet al te lang in de boodschappenkar hoef te hobbelen.

Wachten duurt lang. Een aardige mevrouw van de afdeling haalt koffie voor de paar mensen die nog in de wachtkamer zitten. Daar was ik wel aan toe. Ondertussen vul ik een lange lijst met vragen in over mijn gezondheidstoestand. Eigenlijk hoef ik alleen de vraag "snurkt u" positief te beantwoorden. De vraag of mijn ademhaling daarbij wel eens stokt beantwoord ik ook met "ja", op aandringen van Machteld. Die is per slot van rekening inmiddels expert op dat gebied. Vraag me trouwens af wat ze met die wetenschap gaan doen.

Ik word binnen geroepen. Een mevrouw checkt of ik wel ben wie ik zeg te zijn en meet m'n bloeddruk. Die is hoog. Het zal de spanning wel zijn. Maar niet hoog genoeg voor alarm op de afdeling anesthesiologie. Ik mag weer terug naar de wachtkamer. Kennelijk was dit een afgesplitste taak in het kader van de beheersing van de kosten van de gezondheidszorg.

Wachten.......Het duurt niet lang voordat ik wel bij de anesthesiste terecht kan. Ze neemt de vragenlijst met me door en luistert naar mijn longen. Legt me vervolgens uit dat ik kan kiezen tussen algehele narcose of een ruggeprik. In dat geval krijg ik ook een katheter (en een klysma, denk ik).

Ooit, het was 1989, ben ik eerder geopereerd. Ook met een verdoving via een ruggeprik. Op zich was dat geen probleem. Maar aan de katheter heb ik slechte herinneringen. Alles afwegende houd ik het maar op de algehele narcose. Dat ik dan aan de beademing moet neem ik voor lief.

Voor de zekerheid wijs ik nog even op de extra pijnbestrijding waar de chirurg het over had. Ze belt 'm op en het legt hem mijn opmerking voor. Ik krijg niet echt mee wat ze met elkaar bespreken. Maar ik heb m'n opmerking gemaakt en het zal wel goed komen. Ik wil weg........we zijn inmiddels ruim vier uur verder.

Later die middag belt de anesthesiste mij thuis op.  Ze heeft mijn aanstaande operatie in haar team besproken. Op de donderdag dat ik word geopereerd is er een anesthesist aanwezig die in staat is om alleen mijn onderbeen te verdoven, via een soort block van de zenuwen. Er wordt dan een lijn ingebracht, die ook na de operatie kan dienen als -extra- pijnbestrijding. Ik geef aan dat zo'n verdoving mij een prima alternatief lijkt. Ik vraag haar of het verdoven op zich dan geen pijnlijke aangelegenheid is. Ze antwoordt  " dat het over het algemeen goed te verdragen valt". Ik stem toe en geef nog een keer aan dat ik ook wel graag " weg wil zijn".



Het is allemaal geen probleem. Ik mag er zelfs nog over nadenken en op de dag van de operatie een definitief besluit nemen. Ik hak de knoop door.


Ben blij dat er tegenwoordig voor de patiënt iets te kiezen valt. Dat was in 1989 wel anders........