Hebben we toch eindelijk een goede parkeerplaats gevonden! Normaal komen we in de parkeergarage ergens op de achtste of negende verdieping terecht. Vervolgens moeten we dan met de rolstoel weer naar beneden. Dat terwijl er vlak naast de ingang van het ziekenhuis een invalidenparkeerplaats is. Maar: invaliden-parkeerkaart verplicht. Kennelijk wordt er geen rekening gehouden met "tijdelijke" invaliden.
Vandaag hebben we besloten om te doen alsof onze neus bloedt en aan ons te melden voor de slagboom van de invalidenparkeerplaats. Maar.....ik kom er als tijdelijke invalide niet op. De portier verwijst ons echter naar de begane grond van de parkeergarage. Links aanhouden bij het inrijden, we melden ons via de intercom opnieuw en we mogen er in. Het bordje bij de ingang met daarop "invaliden en motoren" is ons al die tijd ontgaan. Gelet op het geringe aantal auto's dat hier geparkeerd staat zijn we niet de enigen.
We leggen de inmiddels gebruikelijk route af naar de afdeling heelkunde. Vandaag krijg ik de uitslag van de ct-scan te horen en te zien. We zijn vlot aan de beurt en scharen ons om het beeldscherm in het kantoortje van de chirurg. Vaardig tovert hij een aantal plaatjes van de scan op het scherm te voorschijn.
Eerst laat hij de positie van de drie schroeven zien in het hielbeen. Hij licht toe dat ze volgens hem goed zitten, geen belemmering zijn voor het lopen en dat ze vooralsnog kunnen blijven zitten. Gelukkig geen nieuwe operatie op korte termijn, denk ik erbij. Dan krijgen we een plaatje te zien van de oppervlakte van het gewricht aan de bovenkant van het hielbeen. Een cruciaal plekje. Als dat ongelijk aan elkaar groeit is de kans op blijvende klachten groot. Maar ook dat ziet er volgens de chirurg mooi uit. Wat de ct-scan niet laat zien is de toestand van het kraakbeen tussen het gewricht van hielbeen en sprongbeen. Dat blijft voorlopig een onzekere factor. Conclusie van de chirurg is in ieder geval dat hij tevreden is over het resultaat van de operatie. Maar los van alle mooie plaatjes zal het weer gaan lopen het echte resultaat van de operatie laten zien.
Ik verwacht half en half dat ik nu groen licht krijg om de voet te belasten. Maar dat is er niet bij. Er wordt me nog eens voorgerekend dat op 22 oktober er 3 maanden voorbij zijn na de operatie. En dat is het voorlopig nog niet.
Chirurg vraagt me wel of ik op mijn voet wil gaan staan, zonder er gewicht op te zetten. In ieder geval niet meer dan 10 kg. Na bijna 3 maanden op 1 been te hebben rond gehuppeld klinkt het bijna als een taboe. Voorzichtig zet ik m'n voet neer en probeer een loopbeweging te maken. Het lukt van geen kant en voelt allerminst prettig. De komende weken mag ik dat in ieder geval voorzichtig oefenen.
We krijgen te horen dat er de volgende donderdag nog een RSA-controle foto moet worden gemaakt. Zo'n foto van de kogeltjes om de stand van het hielbeen te controleren. Ik hoef aansluitend niet naar het spreekuur te komen. De chirurg zal mij volgende week maandag bellen om de uitslag te bespreken.
Het einde van die drie maanden lijkt eindelijk in zicht te komen. Zomer gemist. Het wordt tijd om voorzichtig weer op te krabbelen.......
