racefiets

Het wordt tijd om de rolstoel in te ruilen voor de racefiets. Die hangt al een tijdje werkloos in de schuur. En rust roest. Dat merk ik aan mijzelf. In de 3 maanden dat ik niet op mijn linkervoet mocht staan ben ik ongeveer 1/3 van de omvang van mijn been kwijt geraakt. Naar mijn idee heb ik geen spier meer over. Mijn kuit is verworden tot een leeg zakje. Als ik mijn beenspieren aanspan gebeurt er niet zoveel.

De fysiotherapie begint met 10 minuten fietsen op een hometrainer. Natuurlijk een mooie manier om weer wat spierweefsel te kweken. En twee keer in de week fysiotherapie zal ongetwijfeld resultaat opleveren, maar je zult het daarnaast toch vooral zelf moeten doen. En omdat buiten fietsen er voorlopig nog niet bij is ben ik op Marktplaats op zoek gegaan naar een Tacx.

Ik stuitte al snel op een Tacx Flow die iemand in Amstelveen 1 seizoen heeft gebruikt om zich voor te bereiden op de beklimming van La Marmotte. En die staat hier sinds vandaag in de kamer voor het raam met mijn racefiets erop (een Ridley). Sindsdien begin ik de dag met een half uurtje trainen op de racefiets.

Beenspieren kweken.

witte rook

De chirurg belt dus niet op maandag. En ook niet op dinsdag. Na er zelf achteraan gebeld te hebben belt hij woensdagmiddag rond 15:30 uur. De uitslag van de RSA-foto's is nog niet bekend. De berekeningen over de stand van de hiel moeten met behulp van software worden gemaakt.En degene, die dat kan heeft er nog geen gelegenheid voor gehad.

Maar....gelet op de uitslag van de ct-scan en de ervaring met andere breuken mag ik van de chirurg mijn voet gaan belasten. Op geleide van pijn, zoals dat zo mooi heet. Ik mag wat kan totdat het erg pijn gaat doen. En over 6 weken terug naar het ziekenhuis voor controle.

Direct na het telefoongesprek heb ik een afspraak met de fysiotherapeute. Kunnen we het goede nieuws gelijk omzetten in daden. Ze waarschuwt me niet te enthousiast van start te gaan en voorzichtig te beginnen. Met behulp van een weegschaal moet ik de komende dagen de druk op mijn voet opvoeren.

Ik mag wel 10 minuten een "rondje" fietsen op een hometrainer. Gelukkig gaat dat moeiteloos...

Donderdagochtend belt de chirurg nog een keer terug. De uitslag van de RSA-foto's is bekend. Uit de berekeningen blijkt dat het hielbeen in de eerste 3 weken na de operatie 1 millimeter is verbreed. Daarna niet meer. De uitslag bevestigt volgens de chirurg dat ik met een gerust hart kan gaan belasten. Goed nieuws !

operatie geslaagd ?

Hebben we toch eindelijk een goede parkeerplaats gevonden! Normaal komen we in de parkeergarage ergens op de achtste of negende verdieping terecht. Vervolgens moeten we dan met de rolstoel weer naar beneden. Dat terwijl er vlak naast de ingang van het ziekenhuis een invalidenparkeerplaats is. Maar: invaliden-parkeerkaart verplicht. Kennelijk wordt er geen rekening gehouden met "tijdelijke" invaliden.

Vandaag hebben we besloten om te doen alsof onze neus bloedt en aan ons te melden voor de slagboom van de invalidenparkeerplaats. Maar.....ik kom er als tijdelijke invalide niet op. De portier verwijst ons echter naar de begane grond van de parkeergarage. Links aanhouden bij het inrijden, we melden ons via de intercom opnieuw en we mogen er in. Het bordje bij de ingang met daarop "invaliden en motoren" is ons al die tijd ontgaan. Gelet op het geringe aantal auto's dat hier geparkeerd staat zijn we niet de enigen.

We leggen de inmiddels gebruikelijk route af naar de afdeling heelkunde. Vandaag krijg ik de uitslag van de ct-scan te horen en te zien. We zijn vlot aan de beurt en scharen ons om het beeldscherm in het kantoortje van de chirurg. Vaardig tovert hij een aantal plaatjes van de scan op het scherm te voorschijn.

Eerst laat hij de positie van de drie schroeven zien in het hielbeen. Hij licht toe dat ze volgens hem goed zitten, geen belemmering zijn voor het lopen en dat ze vooralsnog kunnen blijven zitten. Gelukkig geen nieuwe operatie op korte termijn, denk ik erbij. Dan krijgen we een plaatje te zien van de oppervlakte van het gewricht aan de bovenkant van het hielbeen. Een cruciaal plekje. Als dat ongelijk aan elkaar groeit is de kans op blijvende klachten groot. Maar ook dat ziet er volgens de chirurg mooi uit. Wat de ct-scan niet laat zien is de toestand van het kraakbeen tussen het gewricht van hielbeen en sprongbeen. Dat blijft voorlopig een onzekere factor. Conclusie van de chirurg is in ieder geval dat hij tevreden is over het resultaat van de operatie. Maar los van alle mooie plaatjes zal het weer gaan lopen het echte resultaat van de operatie laten zien.

Ik verwacht half en half dat ik nu groen licht krijg om de voet te belasten. Maar dat is er niet bij. Er wordt me nog eens voorgerekend dat op 22 oktober er 3 maanden voorbij zijn na de operatie. En dat is het voorlopig nog niet.

Chirurg vraagt me wel of ik op mijn voet wil gaan staan, zonder er gewicht op te zetten. In ieder geval niet meer dan 10 kg. Na bijna 3 maanden op 1 been te hebben rond gehuppeld klinkt het bijna als een taboe. Voorzichtig zet ik m'n voet neer en probeer een loopbeweging te maken. Het lukt van geen kant en voelt allerminst prettig. De komende weken mag ik dat in ieder geval voorzichtig oefenen.

We krijgen te horen dat er de volgende donderdag nog een RSA-controle foto moet worden gemaakt. Zo'n foto van de kogeltjes om de stand van het hielbeen te controleren. Ik hoef aansluitend niet naar het spreekuur te komen. De chirurg zal mij volgende week maandag bellen om de uitslag te bespreken.

Het einde van die drie maanden lijkt eindelijk in zicht te komen. Zomer gemist. Het wordt tijd om voorzichtig weer op te krabbelen.......

ct scan

We komen voor het eerst te laat op een afspraak. Het begint met een geopende brug, het is mistig en op de N11 is een afslag gedeeltelijk afgesloten. Rond de tijd dat we eigenlijk in het ziekenhuis moeten zijn rijden we nog op kilometers afstand.

Languit vanaf de achterbank, inmiddels m'n gebruikelijke plek in de auto, bel ik met de afdeling radiologie. Ik leg uit dat ik te laat ga komen. De mevrouw aan de andere kant van de lijn neemt het gelukkig nogal laconiek op. Ze verzekert me dat we vooral geen rare dingen moeten gaan doen om alsnog op tijd te komen: "doet u maar rustig aan, we zien u wel verschijnen".

Een half uur later dan gepland meld ik me bij de balie van de afdeling radiologie, waar ik een ct-scan moet laten maken. De mevrouw achter de balie bevestigt mijn afspraak en heeft op haar briefje staan dat er een scan van mijn beide calcanei moet worden gemaakt. Dat is nieuwe informatie voor me, dus verbaast reageer ik dat het "maar" om 1 voet gaat. " Het staat hier toch echt", is de reactie. "Uw chirurg heeft om een scan van beide voeten gevraagd". Ik leg me er bij neer, dat zal dan wel zo zijn.

We nemen plaats in de wachtkamer, althans een lange rij stoelen in een gang voor de ramen met aan de andere kant de deuren naar de behandelkamers. Het is inderdaad geen probleem dat we te laat zijn, we mogen nog een poosje wachten voor ik aan de beurt ben. Opvallend zijn de wachtende mensen die met kannen water en een liter blik limonadesiroop in de weer zijn. Kennelijk is het de bedoeling dat ze zich daarmee volgieten voordat er iets gescand gaat worden. Ben er nog niet achter waar het nu precies voor was.

Mijn naam wordt omgeroepen aan het andere eind van de gang. In mijn rolstoel haast ik me naar de aangegeven deur en kluun op krukken de behandelkamer in. Ik neem plaats op de tafel. Mijn voeten worden als een wigwam tegen elkaar gezet en vastgezet met tape om te voorkomen dat ik ze beweeg.

De tafel beweegt zich ter hoogte van mijn voeten een paar keer door de scan. De geluiden die het ding maakt klinken sciencefiction-achtig: of er elk moment een vliegende schotel kan landen.

Op een digitaal schermpje in de boog van het apparaat zie ik mij gegevens: Gerardus van Linden 22-04-1955

Op 11 oktober krijg ik de uitslag te horen.........