Vandaag is het precies 1 jaar geleden dat ik aan het eind van een mooie zomerdag met een ambulance naar het ziekenhuis werd gebracht met een calcaneus-fractuur. Mooi moment om de balans een beetje op te maken.
Ik doe alles weer wat ik vóór 10 juli 2010 ook deed. Behalve schilderen. En soms met wat meer moeite of wat langzamer. Een ding staat vast: over is het niet. En de vraag is of het ooit helemaal over gaat. Ik ben daar nu wel optimistischer over geworden. Als ik alle verhalen lees over de gevolgen van calcaneus-fracturen, dan ben ik er nog redelijk van af gekomen.
Nog steeds bezoek ik twee keer per week de sportfysio. Sinds kort ben ik ook onder behandeling van een manueel therapeut, die poogt om mijn linkervoet soepeler te maken.
In fysiotherapie-jargon is er sprake van "duidelijke beperkingen in inversie en plantairflexie en zijn de intrinsieke voetspieren nog onvoldoende getraind".
Kortom, ik loop, maar ik loop gewoon nog niet echt lekker.Voet voelt nog steeds stijf, helemaal afwikkelen tijdens lopen is lastig, langer dan 1 uur lopen is niet lekker en om de zoveel tijd ontdek ik nog steeds nieuwe spieren en spiertjes die weer gaan mee doen. Pijn heb ik gelukkig niet (meer).
Langzaam aan begin ik wel het idee te krijgen dat de grenzen zijn bereikt van met er met fysiotherapie nog te verbeteren valt. Was er eerst sprake was van afwisselende vooruitgang, terugval en vooruitgang, nu kom ik meer en meer tot de conclusie dat ik stil sta. Het lijkt er zelfs op dat fysiotherapie op dit moment eerder een averechts effect heeft dan leidt tot verbetering. Als ik een uurtje fors aan de gang ga met allerlei oefeningen om m'n enkel te belasten heb ik daar soms nog dagen last van.
Door omstandigheden ben ik de laatste twee weken niet geweest en eerlijk gezegd heeft m'n voet in tijden niet zo prettig gevoeld. Ik zou bijna vergeten dat er iets aan mankeert...........
