Vandaag naar het ziekenhuis voor de laatste controle door de chirurg. Medisch gezien kan mijn dossier gesloten worden.
Nadat er opnieuw een RSA-foto is gemaakt belanden we in het kantoortje van de chirurg. Op het beelscherm van z'n computer vergelijkt hij de nieuwe foto met een ouder exemplaar. De drie schroeven zijn duidelijk zichtbaar, evenals de minuscule kogeltjes er om heen. De chirurg wijst op breuklijnen die verdwenen zijn. Vervolgens bekijkt hij mijn beide voeten van teen tot hiel. Hij bladert wat in zijn dossier en geeft aan dat wat hem betreft zijn werk er op zit. Als ik last krijg van de schroeven (die zouden door mijn vel heen kunnen gaan steken) moet ik bellen.
Ter afsluiting moeten er vragenlijsten ingevuld worden. We zijn immers in een academisch ziekenhuis en het onderzoek naar de optimale behandeling van calcaneus-fracturen is nog volop aan de gang. De vragenlijst gaat over een vergelijking van mijn (gezondheids)toestand voor en na de operatie: hoe lang ben ik weer aan het werk, draag ik mijn eigen schoenen of orthopedische schoenen; hoe lang kan ik lopen; heb ik pijn etc. etc. Ik scoor 83 uit 100 punten. Ergens ben ik er 17 kwijt geraakt. De chirurg concludeert dat 83 een hoge score is, zeker gelet op de ernst van de breuk 1 jaar geleden.
Inmiddels gaat de pieper van de chirurg af. Er blijkt een trauma-geval per ambulance onderweg te zijn. Hij heeft nog 5 minuten voor hij aan de slag moet. Ik deel nog even snel mijn twijfels over het nut van fysiotherapie op dit moment. De reactie is laconiek. Hij vindt dat ik goed loop en betwijfelt het verdere nut van fysio. Ik moet volgens hem eerder uitkijken om de enkel niet te zwaar te belasten. Het kraakbeen kan immers beschadigd zijn en dat kan als koraal verder afbrokkelen. Als ik denk baat te hebben bij manuele therapie moet ik dat vooral blijven doen.
De tijd is om, de trauma-patiënt is gearriveerd. We schudden elkaar de hand. Ik bedank de chirurg voor de goede zorgen en hoop niet op een spoedig weerzien..........
Nadat er opnieuw een RSA-foto is gemaakt belanden we in het kantoortje van de chirurg. Op het beelscherm van z'n computer vergelijkt hij de nieuwe foto met een ouder exemplaar. De drie schroeven zijn duidelijk zichtbaar, evenals de minuscule kogeltjes er om heen. De chirurg wijst op breuklijnen die verdwenen zijn. Vervolgens bekijkt hij mijn beide voeten van teen tot hiel. Hij bladert wat in zijn dossier en geeft aan dat wat hem betreft zijn werk er op zit. Als ik last krijg van de schroeven (die zouden door mijn vel heen kunnen gaan steken) moet ik bellen.
Ter afsluiting moeten er vragenlijsten ingevuld worden. We zijn immers in een academisch ziekenhuis en het onderzoek naar de optimale behandeling van calcaneus-fracturen is nog volop aan de gang. De vragenlijst gaat over een vergelijking van mijn (gezondheids)toestand voor en na de operatie: hoe lang ben ik weer aan het werk, draag ik mijn eigen schoenen of orthopedische schoenen; hoe lang kan ik lopen; heb ik pijn etc. etc. Ik scoor 83 uit 100 punten. Ergens ben ik er 17 kwijt geraakt. De chirurg concludeert dat 83 een hoge score is, zeker gelet op de ernst van de breuk 1 jaar geleden.
Inmiddels gaat de pieper van de chirurg af. Er blijkt een trauma-geval per ambulance onderweg te zijn. Hij heeft nog 5 minuten voor hij aan de slag moet. Ik deel nog even snel mijn twijfels over het nut van fysiotherapie op dit moment. De reactie is laconiek. Hij vindt dat ik goed loop en betwijfelt het verdere nut van fysio. Ik moet volgens hem eerder uitkijken om de enkel niet te zwaar te belasten. Het kraakbeen kan immers beschadigd zijn en dat kan als koraal verder afbrokkelen. Als ik denk baat te hebben bij manuele therapie moet ik dat vooral blijven doen.
De tijd is om, de trauma-patiënt is gearriveerd. We schudden elkaar de hand. Ik bedank de chirurg voor de goede zorgen en hoop niet op een spoedig weerzien..........
