controle

Vandaag moet ik terug voor een eerste controle na de operatie. Eigenlijk de tweede. De ochtend na de operatie is een eerste RSA- foto gemaakt (dat staat voor: röntgen stereophotogrammetric analysis). In m'n voet zitten zestien minuscule kogeltjes, die worden gebruikt als markering om een stereo-foto van de botten en de schroeven te maken. De kogeltjes zijn van tantalum: "a rare, hard, blue-gray, lustrous transition material, highly corrosion resistant" Zo kan bekeken worden of de losse brokstukken van het hielbeen op hun plaats blijven zitten. En om in te grijpen als dat niet het geval blijkt te zijn.

Voor de verandering hebben we de alu Minos meegenomen achter in de auto. Het is sjouwen voor Machteld, maar ik zit comfortabel en ik hoef niet op krukken de afstand naar de lift in de parkeergarage te overbruggen.

Het is even zoeken naar de afdeling radiologie. En op de afdeling radiologie is het weer even zoeken wie ik ben en waar ik naar toe moet. De afdeling waar RSA-foto's worden gemaakt blijkt weer een paar gangen verder op te zijn. Als we er  naar toe rijden herken ik de gangen en de afdeling waar ik op 23 juli om 9.00 uur 's ochtends naar toe ben gereden. Toen lag ik in een bed als vervoermiddel.

Ook degene, die de RSA-foto moet maken herkent me. Ik herken hem ook. Vanuit een rolstoel op de tafel te gaan liggen gaat stukken makkelijker dan vanuit een bed, terwijl je ook nog vastzit aan twee slangetjes. Ik klim dus vlot op de tafel en moet op m'n linkerzij gaan liggen. Mijn voet moet in een bepaalde positie op een plaat aan het eind van de tafel worden gelegd. Met enig gemanoeuvreer lukt dat. De foto is snel gemaakt en in no time zit ik weer in de rolstoel.

Vervolgens gaan we op zoek naar de chirurg met wie we een afspraak hebben voor de controle. Het is niet de chirurg, die me geopereerd heeft. Die is nog met vakantie. Na enig zoeken en vragen zorgt iemand er voor dat de chirurg wordt opgepiept. Die verschijnt ook inderdaad na enige tijd en gaat ons voor naar een kamertje: tafel, beeldscherm, twee stoelen en een onderzoekstafel. Ik blijf in m'n rolstoel zitten.

De chirurg bekijkt m'n voet. Hij constateert dat de 10 hechtingen al zijn verwijderd. Ik leg uit dat ik dat in etappes zelf gedaan heb (of laten doen als ik er niet bij kon), de laatsten een week geleden. Kon me niet aan de indruk onttrekken dat de meeste hechtingen na drie weken meer kwaad dan goed deden. En inderdaad verliep het herstel van de wondjes zonder hechtingen meteen een stuk beter.

my left foot

De chirurg constateert dat m'n voet er mooi uitziet. Ik sputter over aanhoudende pijn, zwellingen en stijfheid. De chirurg verzekert me dat voor zo'n operatie als deze mijn voet er na vier weken goed uitziet. Ik neem het van hem aan en informeer naar de vooruitzichten en hoe nu verder. Vervolgens schrik ik een beetje van zijn reactie: ik moet me realiseren dat er sprake is van zeer ernstig letsel, dat ik het risico loop om arbeidsongeschikt te worden en dat ik misschien wel failliet kan gaan.

Nadat ik ook deze chirurg heb uitgelegd dat ik geen schildersbedrijf heb, maar vakbondsbestuurder ben, vermindert gelukkig het risico op arbeidsongeschiktheid en een faillissement. Ondertussen vraag ik me af wat er nou in het dossier staat dat voor hem ligt.

We bekijken de RSA- foto's op het beeldscherm. De voet die we zien is ongeveer drie maal vergroot. Er zijn drie forse schroeven te zien en inderdaad een verzameling zwarte stipjes, de tantalum kogeltjes. Wat er nou precies op de foto te zien is aan breuklijnen, stukken en stukjes en hoe dat geïnterpreteerd moet worden blijft een beetje hangen.

Ik informeer naar de vooruitzichten op korte termijn. Hij geeft aan dat de zwelling in m'n voet wordt veroorzaakt door kneuzing, operatie en oedeem, dat met een aantal weken wel zal weg trekken. Ondertussen moet ik vooral mijn enkel bewegen om stijfheid te voorkomen en m'n achillespees oprekken. Eigenlijk komt de boodschap er op neer dat ik pas een beetje weet waar ik aan toe ben als ik weer mag gaan staan. En zelfs dan kan het nog zeker tot een jaar duren voordat echt helder is hoe ik er voor sta.

Om het nog eens goed duidelijk te maken geeft de chirurg aan dat ik de breuk moet zien als een beschuitje, waarop met een rubber hamer is geslagen. Dat klinkt mij een stuk erger in de oren dan de ingetrapte schoenendoos, die ik eerder te horen had gekregen als beeldspraak. Een schoenendoos kun je nog in elkaar plakken, maar een beschuitje..............

De telefoon gaat. De chirurg zegt "over twee minuten". Volgens mij zijn we uitgepraat.......