zaterdag 23 juli 2011
donderdag 14 juli 2011
dossier gesloten
Vandaag naar het ziekenhuis voor de laatste controle door de chirurg. Medisch gezien kan mijn dossier gesloten worden.
Nadat er opnieuw een RSA-foto is gemaakt belanden we in het kantoortje van de chirurg. Op het beelscherm van z'n computer vergelijkt hij de nieuwe foto met een ouder exemplaar. De drie schroeven zijn duidelijk zichtbaar, evenals de minuscule kogeltjes er om heen. De chirurg wijst op breuklijnen die verdwenen zijn. Vervolgens bekijkt hij mijn beide voeten van teen tot hiel. Hij bladert wat in zijn dossier en geeft aan dat wat hem betreft zijn werk er op zit. Als ik last krijg van de schroeven (die zouden door mijn vel heen kunnen gaan steken) moet ik bellen.
Ter afsluiting moeten er vragenlijsten ingevuld worden. We zijn immers in een academisch ziekenhuis en het onderzoek naar de optimale behandeling van calcaneus-fracturen is nog volop aan de gang. De vragenlijst gaat over een vergelijking van mijn (gezondheids)toestand voor en na de operatie: hoe lang ben ik weer aan het werk, draag ik mijn eigen schoenen of orthopedische schoenen; hoe lang kan ik lopen; heb ik pijn etc. etc. Ik scoor 83 uit 100 punten. Ergens ben ik er 17 kwijt geraakt. De chirurg concludeert dat 83 een hoge score is, zeker gelet op de ernst van de breuk 1 jaar geleden.
Inmiddels gaat de pieper van de chirurg af. Er blijkt een trauma-geval per ambulance onderweg te zijn. Hij heeft nog 5 minuten voor hij aan de slag moet. Ik deel nog even snel mijn twijfels over het nut van fysiotherapie op dit moment. De reactie is laconiek. Hij vindt dat ik goed loop en betwijfelt het verdere nut van fysio. Ik moet volgens hem eerder uitkijken om de enkel niet te zwaar te belasten. Het kraakbeen kan immers beschadigd zijn en dat kan als koraal verder afbrokkelen. Als ik denk baat te hebben bij manuele therapie moet ik dat vooral blijven doen.
De tijd is om, de trauma-patiënt is gearriveerd. We schudden elkaar de hand. Ik bedank de chirurg voor de goede zorgen en hoop niet op een spoedig weerzien..........
Nadat er opnieuw een RSA-foto is gemaakt belanden we in het kantoortje van de chirurg. Op het beelscherm van z'n computer vergelijkt hij de nieuwe foto met een ouder exemplaar. De drie schroeven zijn duidelijk zichtbaar, evenals de minuscule kogeltjes er om heen. De chirurg wijst op breuklijnen die verdwenen zijn. Vervolgens bekijkt hij mijn beide voeten van teen tot hiel. Hij bladert wat in zijn dossier en geeft aan dat wat hem betreft zijn werk er op zit. Als ik last krijg van de schroeven (die zouden door mijn vel heen kunnen gaan steken) moet ik bellen.
Ter afsluiting moeten er vragenlijsten ingevuld worden. We zijn immers in een academisch ziekenhuis en het onderzoek naar de optimale behandeling van calcaneus-fracturen is nog volop aan de gang. De vragenlijst gaat over een vergelijking van mijn (gezondheids)toestand voor en na de operatie: hoe lang ben ik weer aan het werk, draag ik mijn eigen schoenen of orthopedische schoenen; hoe lang kan ik lopen; heb ik pijn etc. etc. Ik scoor 83 uit 100 punten. Ergens ben ik er 17 kwijt geraakt. De chirurg concludeert dat 83 een hoge score is, zeker gelet op de ernst van de breuk 1 jaar geleden.
Inmiddels gaat de pieper van de chirurg af. Er blijkt een trauma-geval per ambulance onderweg te zijn. Hij heeft nog 5 minuten voor hij aan de slag moet. Ik deel nog even snel mijn twijfels over het nut van fysiotherapie op dit moment. De reactie is laconiek. Hij vindt dat ik goed loop en betwijfelt het verdere nut van fysio. Ik moet volgens hem eerder uitkijken om de enkel niet te zwaar te belasten. Het kraakbeen kan immers beschadigd zijn en dat kan als koraal verder afbrokkelen. Als ik denk baat te hebben bij manuele therapie moet ik dat vooral blijven doen.
De tijd is om, de trauma-patiënt is gearriveerd. We schudden elkaar de hand. Ik bedank de chirurg voor de goede zorgen en hoop niet op een spoedig weerzien..........
zondag 10 juli 2011
jubileum
Vandaag is het precies 1 jaar geleden dat ik aan het eind van een mooie zomerdag met een ambulance naar het ziekenhuis werd gebracht met een calcaneus-fractuur. Mooi moment om de balans een beetje op te maken.
Ik doe alles weer wat ik vóór 10 juli 2010 ook deed. Behalve schilderen. En soms met wat meer moeite of wat langzamer. Een ding staat vast: over is het niet. En de vraag is of het ooit helemaal over gaat. Ik ben daar nu wel optimistischer over geworden. Als ik alle verhalen lees over de gevolgen van calcaneus-fracturen, dan ben ik er nog redelijk van af gekomen.
Nog steeds bezoek ik twee keer per week de sportfysio. Sinds kort ben ik ook onder behandeling van een manueel therapeut, die poogt om mijn linkervoet soepeler te maken.
In fysiotherapie-jargon is er sprake van "duidelijke beperkingen in inversie en plantairflexie en zijn de intrinsieke voetspieren nog onvoldoende getraind".
Kortom, ik loop, maar ik loop gewoon nog niet echt lekker.Voet voelt nog steeds stijf, helemaal afwikkelen tijdens lopen is lastig, langer dan 1 uur lopen is niet lekker en om de zoveel tijd ontdek ik nog steeds nieuwe spieren en spiertjes die weer gaan mee doen. Pijn heb ik gelukkig niet (meer).
Langzaam aan begin ik wel het idee te krijgen dat de grenzen zijn bereikt van met er met fysiotherapie nog te verbeteren valt. Was er eerst sprake was van afwisselende vooruitgang, terugval en vooruitgang, nu kom ik meer en meer tot de conclusie dat ik stil sta. Het lijkt er zelfs op dat fysiotherapie op dit moment eerder een averechts effect heeft dan leidt tot verbetering. Als ik een uurtje fors aan de gang ga met allerlei oefeningen om m'n enkel te belasten heb ik daar soms nog dagen last van.
Door omstandigheden ben ik de laatste twee weken niet geweest en eerlijk gezegd heeft m'n voet in tijden niet zo prettig gevoeld. Ik zou bijna vergeten dat er iets aan mankeert...........
Ik doe alles weer wat ik vóór 10 juli 2010 ook deed. Behalve schilderen. En soms met wat meer moeite of wat langzamer. Een ding staat vast: over is het niet. En de vraag is of het ooit helemaal over gaat. Ik ben daar nu wel optimistischer over geworden. Als ik alle verhalen lees over de gevolgen van calcaneus-fracturen, dan ben ik er nog redelijk van af gekomen.
Nog steeds bezoek ik twee keer per week de sportfysio. Sinds kort ben ik ook onder behandeling van een manueel therapeut, die poogt om mijn linkervoet soepeler te maken.
In fysiotherapie-jargon is er sprake van "duidelijke beperkingen in inversie en plantairflexie en zijn de intrinsieke voetspieren nog onvoldoende getraind".
Kortom, ik loop, maar ik loop gewoon nog niet echt lekker.Voet voelt nog steeds stijf, helemaal afwikkelen tijdens lopen is lastig, langer dan 1 uur lopen is niet lekker en om de zoveel tijd ontdek ik nog steeds nieuwe spieren en spiertjes die weer gaan mee doen. Pijn heb ik gelukkig niet (meer).
Langzaam aan begin ik wel het idee te krijgen dat de grenzen zijn bereikt van met er met fysiotherapie nog te verbeteren valt. Was er eerst sprake was van afwisselende vooruitgang, terugval en vooruitgang, nu kom ik meer en meer tot de conclusie dat ik stil sta. Het lijkt er zelfs op dat fysiotherapie op dit moment eerder een averechts effect heeft dan leidt tot verbetering. Als ik een uurtje fors aan de gang ga met allerlei oefeningen om m'n enkel te belasten heb ik daar soms nog dagen last van.
Door omstandigheden ben ik de laatste twee weken niet geweest en eerlijk gezegd heeft m'n voet in tijden niet zo prettig gevoeld. Ik zou bijna vergeten dat er iets aan mankeert...........
Abonneren op:
Posts (Atom)