zaterdag 23 juli 2011
donderdag 14 juli 2011
dossier gesloten
Vandaag naar het ziekenhuis voor de laatste controle door de chirurg. Medisch gezien kan mijn dossier gesloten worden.
Nadat er opnieuw een RSA-foto is gemaakt belanden we in het kantoortje van de chirurg. Op het beelscherm van z'n computer vergelijkt hij de nieuwe foto met een ouder exemplaar. De drie schroeven zijn duidelijk zichtbaar, evenals de minuscule kogeltjes er om heen. De chirurg wijst op breuklijnen die verdwenen zijn. Vervolgens bekijkt hij mijn beide voeten van teen tot hiel. Hij bladert wat in zijn dossier en geeft aan dat wat hem betreft zijn werk er op zit. Als ik last krijg van de schroeven (die zouden door mijn vel heen kunnen gaan steken) moet ik bellen.
Ter afsluiting moeten er vragenlijsten ingevuld worden. We zijn immers in een academisch ziekenhuis en het onderzoek naar de optimale behandeling van calcaneus-fracturen is nog volop aan de gang. De vragenlijst gaat over een vergelijking van mijn (gezondheids)toestand voor en na de operatie: hoe lang ben ik weer aan het werk, draag ik mijn eigen schoenen of orthopedische schoenen; hoe lang kan ik lopen; heb ik pijn etc. etc. Ik scoor 83 uit 100 punten. Ergens ben ik er 17 kwijt geraakt. De chirurg concludeert dat 83 een hoge score is, zeker gelet op de ernst van de breuk 1 jaar geleden.
Inmiddels gaat de pieper van de chirurg af. Er blijkt een trauma-geval per ambulance onderweg te zijn. Hij heeft nog 5 minuten voor hij aan de slag moet. Ik deel nog even snel mijn twijfels over het nut van fysiotherapie op dit moment. De reactie is laconiek. Hij vindt dat ik goed loop en betwijfelt het verdere nut van fysio. Ik moet volgens hem eerder uitkijken om de enkel niet te zwaar te belasten. Het kraakbeen kan immers beschadigd zijn en dat kan als koraal verder afbrokkelen. Als ik denk baat te hebben bij manuele therapie moet ik dat vooral blijven doen.
De tijd is om, de trauma-patiënt is gearriveerd. We schudden elkaar de hand. Ik bedank de chirurg voor de goede zorgen en hoop niet op een spoedig weerzien..........
Nadat er opnieuw een RSA-foto is gemaakt belanden we in het kantoortje van de chirurg. Op het beelscherm van z'n computer vergelijkt hij de nieuwe foto met een ouder exemplaar. De drie schroeven zijn duidelijk zichtbaar, evenals de minuscule kogeltjes er om heen. De chirurg wijst op breuklijnen die verdwenen zijn. Vervolgens bekijkt hij mijn beide voeten van teen tot hiel. Hij bladert wat in zijn dossier en geeft aan dat wat hem betreft zijn werk er op zit. Als ik last krijg van de schroeven (die zouden door mijn vel heen kunnen gaan steken) moet ik bellen.
Ter afsluiting moeten er vragenlijsten ingevuld worden. We zijn immers in een academisch ziekenhuis en het onderzoek naar de optimale behandeling van calcaneus-fracturen is nog volop aan de gang. De vragenlijst gaat over een vergelijking van mijn (gezondheids)toestand voor en na de operatie: hoe lang ben ik weer aan het werk, draag ik mijn eigen schoenen of orthopedische schoenen; hoe lang kan ik lopen; heb ik pijn etc. etc. Ik scoor 83 uit 100 punten. Ergens ben ik er 17 kwijt geraakt. De chirurg concludeert dat 83 een hoge score is, zeker gelet op de ernst van de breuk 1 jaar geleden.
Inmiddels gaat de pieper van de chirurg af. Er blijkt een trauma-geval per ambulance onderweg te zijn. Hij heeft nog 5 minuten voor hij aan de slag moet. Ik deel nog even snel mijn twijfels over het nut van fysiotherapie op dit moment. De reactie is laconiek. Hij vindt dat ik goed loop en betwijfelt het verdere nut van fysio. Ik moet volgens hem eerder uitkijken om de enkel niet te zwaar te belasten. Het kraakbeen kan immers beschadigd zijn en dat kan als koraal verder afbrokkelen. Als ik denk baat te hebben bij manuele therapie moet ik dat vooral blijven doen.
De tijd is om, de trauma-patiënt is gearriveerd. We schudden elkaar de hand. Ik bedank de chirurg voor de goede zorgen en hoop niet op een spoedig weerzien..........
zondag 10 juli 2011
jubileum
Vandaag is het precies 1 jaar geleden dat ik aan het eind van een mooie zomerdag met een ambulance naar het ziekenhuis werd gebracht met een calcaneus-fractuur. Mooi moment om de balans een beetje op te maken.
Ik doe alles weer wat ik vóór 10 juli 2010 ook deed. Behalve schilderen. En soms met wat meer moeite of wat langzamer. Een ding staat vast: over is het niet. En de vraag is of het ooit helemaal over gaat. Ik ben daar nu wel optimistischer over geworden. Als ik alle verhalen lees over de gevolgen van calcaneus-fracturen, dan ben ik er nog redelijk van af gekomen.
Nog steeds bezoek ik twee keer per week de sportfysio. Sinds kort ben ik ook onder behandeling van een manueel therapeut, die poogt om mijn linkervoet soepeler te maken.
In fysiotherapie-jargon is er sprake van "duidelijke beperkingen in inversie en plantairflexie en zijn de intrinsieke voetspieren nog onvoldoende getraind".
Kortom, ik loop, maar ik loop gewoon nog niet echt lekker.Voet voelt nog steeds stijf, helemaal afwikkelen tijdens lopen is lastig, langer dan 1 uur lopen is niet lekker en om de zoveel tijd ontdek ik nog steeds nieuwe spieren en spiertjes die weer gaan mee doen. Pijn heb ik gelukkig niet (meer).
Langzaam aan begin ik wel het idee te krijgen dat de grenzen zijn bereikt van met er met fysiotherapie nog te verbeteren valt. Was er eerst sprake was van afwisselende vooruitgang, terugval en vooruitgang, nu kom ik meer en meer tot de conclusie dat ik stil sta. Het lijkt er zelfs op dat fysiotherapie op dit moment eerder een averechts effect heeft dan leidt tot verbetering. Als ik een uurtje fors aan de gang ga met allerlei oefeningen om m'n enkel te belasten heb ik daar soms nog dagen last van.
Door omstandigheden ben ik de laatste twee weken niet geweest en eerlijk gezegd heeft m'n voet in tijden niet zo prettig gevoeld. Ik zou bijna vergeten dat er iets aan mankeert...........
Ik doe alles weer wat ik vóór 10 juli 2010 ook deed. Behalve schilderen. En soms met wat meer moeite of wat langzamer. Een ding staat vast: over is het niet. En de vraag is of het ooit helemaal over gaat. Ik ben daar nu wel optimistischer over geworden. Als ik alle verhalen lees over de gevolgen van calcaneus-fracturen, dan ben ik er nog redelijk van af gekomen.
Nog steeds bezoek ik twee keer per week de sportfysio. Sinds kort ben ik ook onder behandeling van een manueel therapeut, die poogt om mijn linkervoet soepeler te maken.
In fysiotherapie-jargon is er sprake van "duidelijke beperkingen in inversie en plantairflexie en zijn de intrinsieke voetspieren nog onvoldoende getraind".
Kortom, ik loop, maar ik loop gewoon nog niet echt lekker.Voet voelt nog steeds stijf, helemaal afwikkelen tijdens lopen is lastig, langer dan 1 uur lopen is niet lekker en om de zoveel tijd ontdek ik nog steeds nieuwe spieren en spiertjes die weer gaan mee doen. Pijn heb ik gelukkig niet (meer).
Langzaam aan begin ik wel het idee te krijgen dat de grenzen zijn bereikt van met er met fysiotherapie nog te verbeteren valt. Was er eerst sprake was van afwisselende vooruitgang, terugval en vooruitgang, nu kom ik meer en meer tot de conclusie dat ik stil sta. Het lijkt er zelfs op dat fysiotherapie op dit moment eerder een averechts effect heeft dan leidt tot verbetering. Als ik een uurtje fors aan de gang ga met allerlei oefeningen om m'n enkel te belasten heb ik daar soms nog dagen last van.
Door omstandigheden ben ik de laatste twee weken niet geweest en eerlijk gezegd heeft m'n voet in tijden niet zo prettig gevoeld. Ik zou bijna vergeten dat er iets aan mankeert...........
zondag 27 maart 2011
woensdag 16 februari 2011
paard
Vanavond voor het eerst weer paard gereden. De laatste keer was op 7 juli 2010, bijna 8 maanden geleden. Vooral net na mijn calcaneus-breuk kreeg ik regelmatig de vraag of ik soms van m'n paard was gevallen, Nee, dus. Ben natuurlijk wel eens van een paard gevallen, maar grote kwetsuren heeft dat nooit opgeleverd. Klinkt natuurlijk wel voor de hand liggender dan iets breken tijdens het schilderen. Knock, knock, knock on wood.....
Ik loop, ondanks de 2 keer per week fysiotherapie, nog niet zoals het moet. Vooral het afwikkelen van de voet en zijwaartse bewegingen gaan nog niet lekker. En niet al mijn spieren zijn terug op het oude niveau. De afgelopen tijd heb ik me af lopen vragen of ik al in staat zou zijn om paard te rijden. En er op te blijven zitten bij al te dartel gedrag. Al heeft die breuk dan niets te maken met paardrijden, er bekruipt je toch een zekere angst om op iets hoogs te gaan zitten dat ook nog beweegt. En angst en paarden is een slechte combinatie.
Uiteindelijk is er natuurlijk maar 1 remedie: gewoon doen. En dat heb ik vanavond dus gedaan. Werd met verbazing onthaald door m'n paardrij-maten (m/v) toen ik onaangekondigd halverwege ons lesuur met een gezadelde Toby de bak in stapte en mezelf met ogenschijnlijk achteloos gemak in het zadel liet glijden (en ondertussen hoopte dat het goed zou gaan). En het ging goed......stap, draf, galop
Ben blij dat ik op de manege ook weer op iets anders kan zitten dan een barkruk. En Toby herkende me, ik weet het zeker........Volgende week weer.
Ik loop, ondanks de 2 keer per week fysiotherapie, nog niet zoals het moet. Vooral het afwikkelen van de voet en zijwaartse bewegingen gaan nog niet lekker. En niet al mijn spieren zijn terug op het oude niveau. De afgelopen tijd heb ik me af lopen vragen of ik al in staat zou zijn om paard te rijden. En er op te blijven zitten bij al te dartel gedrag. Al heeft die breuk dan niets te maken met paardrijden, er bekruipt je toch een zekere angst om op iets hoogs te gaan zitten dat ook nog beweegt. En angst en paarden is een slechte combinatie.
Uiteindelijk is er natuurlijk maar 1 remedie: gewoon doen. En dat heb ik vanavond dus gedaan. Werd met verbazing onthaald door m'n paardrij-maten (m/v) toen ik onaangekondigd halverwege ons lesuur met een gezadelde Toby de bak in stapte en mezelf met ogenschijnlijk achteloos gemak in het zadel liet glijden (en ondertussen hoopte dat het goed zou gaan). En het ging goed......stap, draf, galop
Ben blij dat ik op de manege ook weer op iets anders kan zitten dan een barkruk. En Toby herkende me, ik weet het zeker........Volgende week weer.
 |
| favoriete 1 pk |
dinsdag 8 februari 2011
zorgverzekering
Vandaag kreeg ik een brief van mijn zorgverzekeraar. Omdat ik een aanvraag fysiotherapie heb ingediend “ten behoeve van uzelf, geboren op 22 april 1955”. Rare mededeling, alsof ik zelf niet weet wanneer ik geboren ben. En een aanvraag heb ik ook niet gediend. Dat zal wel via de fysiotherapeut (zorgverlener in zorgverzekeraars-jargon) gelopen zijn “ten behoeve van mezelf”.
Maar goed. Ik blijk diagnosecode 7336 te hebben. En volgens bijlage 1 van het Besluit Zorgverzekering kan dat als een chronische indicatie worden aangemerkt, staat in de brief ondertekend door ene Chantal. Het woord “kan” vind ik in dit verband wat vreemd. Iets is chronisch of iets is niet-chronisch.
Googelen levert op dat diagnose-code 7336 hoort bij lichaamslocatie 73 en pathologie 36 met omschrijving: gelimiteerd chronisch 12 maanden. En dat alles om me te laten weten dat ik 1 jaar lang recht heb op fysiotherapie te vergoeden uit de basisverzekering. Tot 5 september 2011. Wat een vooruitzicht…..
donderdag 20 januari 2011
controle
Vandaag voor het eerst sinds oktober terug geweest naar het ziekenhuis voor controle. Er is een nieuwe RSA-foto gemaakt en aansluitend hebben we met de chirurg gesproken.
Helaas was het wel een foute dag voor een bezoek aan het ziekenhuis. Het was glad buiten, dus aan de lopende band werden er mensen binnen gebracht door ambulance-broeders. Glij-partijen en gebroken botten. Spitsuur op de eerste hulp, waardoor we de hele ochtend veel hebben moeten wachten. Moet kunnen.
De chirurg nam alle tijd voor ons, nadat hij klaar was op de eerste hulp. Hij liet ons, onder het genot van door hem zelf gehaalde cappuccino, nog eens een keer de eerste ct-scan zien. En daarna de scan, die gemaakt is na de operatie. En de nieuwe foto's.
Het zag er volgens hem, gelet op de vele breuken, netjes uit. Hij vond ook dat ik ondanks alles -en relatief snel- al weer aardig kan lopen. De resterende zwellingen en stijfheid zullen nog wel afnemen is de inschatting. En als ik flink blijf oefenen met fysiotherapie zal ook het afwikkelen van m'n voet nog wel verbeteren. Maar.........geen garanties.
Ik loop nog de kans dat als de zwelling verminderd de kop van 1 van de schroeven van binnen uit tegen m'n vel gaat steken. Als ik er last van krijg moet ie er uit. Uiteraard vroeg ik of dat een grote ingreep is. Ik kreeg te horen dat met een beetje tanden op elkaar het ding er zonder veel moeite langzaam uitgeschroefd kan worden. Klusje tussen door.
Voorlopig hoef ik pas over een half jaar weer terug te komen. Dan wordt de balans opgemaakt en het dossier gesloten. Mocht ik tussentijds klachten krijgen dan kan ik bellen..........
Helaas was het wel een foute dag voor een bezoek aan het ziekenhuis. Het was glad buiten, dus aan de lopende band werden er mensen binnen gebracht door ambulance-broeders. Glij-partijen en gebroken botten. Spitsuur op de eerste hulp, waardoor we de hele ochtend veel hebben moeten wachten. Moet kunnen.
De chirurg nam alle tijd voor ons, nadat hij klaar was op de eerste hulp. Hij liet ons, onder het genot van door hem zelf gehaalde cappuccino, nog eens een keer de eerste ct-scan zien. En daarna de scan, die gemaakt is na de operatie. En de nieuwe foto's.
Het zag er volgens hem, gelet op de vele breuken, netjes uit. Hij vond ook dat ik ondanks alles -en relatief snel- al weer aardig kan lopen. De resterende zwellingen en stijfheid zullen nog wel afnemen is de inschatting. En als ik flink blijf oefenen met fysiotherapie zal ook het afwikkelen van m'n voet nog wel verbeteren. Maar.........geen garanties.
Ik loop nog de kans dat als de zwelling verminderd de kop van 1 van de schroeven van binnen uit tegen m'n vel gaat steken. Als ik er last van krijg moet ie er uit. Uiteraard vroeg ik of dat een grote ingreep is. Ik kreeg te horen dat met een beetje tanden op elkaar het ding er zonder veel moeite langzaam uitgeschroefd kan worden. Klusje tussen door.
Voorlopig hoef ik pas over een half jaar weer terug te komen. Dan wordt de balans opgemaakt en het dossier gesloten. Mocht ik tussentijds klachten krijgen dan kan ik bellen..........
maandag 10 januari 2011
Abonneren op:
Posts (Atom)