paard

Vanavond voor het eerst weer paard gereden. De laatste keer was op 7 juli 2010, bijna 8 maanden geleden. Vooral net na mijn calcaneus-breuk kreeg ik regelmatig de vraag of ik soms van m'n paard was gevallen, Nee, dus. Ben natuurlijk wel eens van een paard gevallen, maar grote kwetsuren heeft dat nooit opgeleverd. Klinkt natuurlijk wel voor de hand liggender dan iets breken tijdens het schilderen. Knock, knock, knock on wood.....

Ik loop, ondanks de 2 keer per week fysiotherapie, nog niet zoals het moet. Vooral het afwikkelen van de voet en zijwaartse bewegingen gaan nog niet lekker. En niet al mijn spieren zijn terug op het oude niveau. De afgelopen tijd heb ik me af lopen vragen of ik al in staat zou zijn om paard te rijden. En er op te blijven zitten bij al te dartel gedrag. Al heeft die breuk dan niets te maken met paardrijden, er bekruipt je toch een zekere angst om op iets hoogs te gaan zitten dat ook nog beweegt. En angst en paarden is een slechte combinatie.

Uiteindelijk is er natuurlijk maar 1 remedie: gewoon doen. En dat heb ik vanavond dus gedaan. Werd met verbazing onthaald door m'n paardrij-maten (m/v) toen ik onaangekondigd halverwege ons lesuur met een gezadelde Toby de bak in stapte en mezelf met ogenschijnlijk achteloos gemak in het zadel liet glijden (en ondertussen hoopte dat het goed zou gaan). En het ging goed......stap, draf, galop

Ben blij dat ik op de manege ook weer op iets anders kan zitten dan een barkruk. En Toby herkende me, ik weet het zeker........Volgende week weer.

 favoriete 1 pk