Deze week heb ik een hoop dingen weer voor het eerst gedaan. Lopen zonder krukken, buiten fietsen, de trap op lopen en vanmiddag heb ik een stukje in de auto gereden.
Na 3 weken fysiotherapie lukte het vorige week vrijdag om mijn volledige gewicht op mijn linkervoet te zetten. De fysiotherapeute laat me elke keer met 1 voet op een weegschaal staan. Zo kan ik voelen en zien hoeveel ik mijn voet kan belasten. Begonnen met 10 kg kwam ik nu dus uit op een kilo of 82 (ben afgevallen in de afgelopen maanden, toch ook mooi meegenomen).
’s Avonds bedacht ik me: als ik met mijn volle gewicht kan staan, kan ik ook lopen. Dus ben ik van de bank op gestaan en ben naar de kast gelopen en weer terug. Het ging uitermate wankel en ik kreupelde als een paard met pijn, maar het ging. Ik “liep” weer.
De rest van de week heb ik het uitgebouwd. Als je gewicht op je voet kunt zetten, kun je ook buiten fietsen. En dat heb ik dan ook een paar keer gedaan. Gewoon zomaar een rondje nergens naar toe. Heerlijk gevoel om me na al die maanden zelf te kunnen verplaatsen.
Sinds woensdag probeer ik in huis zonder krukken te lopen. En als het niet meer gaat, dan met 1 kruk. Het gaat met moeite, maar het gaat. Pijn doet het niet echt, het voelt vooral stijf, stijf en nog eens stijf. Zonder schoenen lopen is vooral een crime. Het voelt of je over een strand met stenen loopt. Met schoenen lopen gaat beter, maar die passen nog niet zo goed.
Maar…..ik klaag natuurlijk niet, ik ga stapvoets voorwaarts.
Vanmiddag hebben we de rolstoel terug gebracht naar Beenhakker. En ik ben zelf terug gereden in de auto. Zwaar zo’n koppeling in trappen, maar ook dat ging………met moeite.
