eerste keer

Deze week heb ik een hoop dingen weer voor het eerst gedaan. Lopen zonder krukken, buiten fietsen, de trap op lopen en vanmiddag heb ik een stukje in de auto gereden.

Na 3 weken fysiotherapie lukte het vorige week vrijdag om mijn volledige gewicht op mijn linkervoet te zetten. De fysiotherapeute laat me elke keer met 1 voet op een weegschaal staan. Zo kan ik voelen en zien hoeveel ik mijn voet kan belasten. Begonnen met 10 kg kwam ik nu dus uit op een kilo of 82 (ben afgevallen in de afgelopen maanden, toch ook mooi meegenomen).

’s Avonds bedacht ik me: als ik met mijn volle gewicht kan staan, kan ik ook lopen. Dus ben ik van de bank op gestaan en ben naar de kast gelopen en weer terug. Het ging uitermate wankel en ik kreupelde als een paard met pijn, maar het ging. Ik “liep” weer.

De rest van de week heb ik het uitgebouwd. Als je gewicht op je voet kunt zetten, kun je ook buiten fietsen. En dat heb ik dan ook een paar keer gedaan. Gewoon zomaar een rondje nergens naar toe. Heerlijk gevoel om me na al die maanden zelf te kunnen verplaatsen.

Sinds woensdag probeer ik in huis zonder krukken te lopen. En als het niet meer gaat, dan met 1 kruk. Het gaat met moeite, maar het gaat. Pijn doet het niet echt, het voelt vooral stijf, stijf en nog eens stijf. Zonder schoenen lopen is vooral een crime. Het voelt of je over een strand met stenen loopt. Met schoenen lopen gaat beter, maar die passen nog niet zo goed.

Maar…..ik klaag natuurlijk niet, ik ga stapvoets voorwaarts.

Vanmiddag hebben we de rolstoel terug gebracht naar Beenhakker. En ik ben zelf terug gereden in de auto. Zwaar zo’n koppeling in trappen, maar ook dat ging………met moeite.

lopen

Vandaag heb ik gelopen. Zonder krukken. Op de loopband in de sportschool bij de fysiotherapie. Standje langzaamst. Maar…..het ging. Overigens tot mijn eigen verbazing (en ik geloof die van de fysiotherapeute). En dat 14 dagen nadat ik te horen kreeg dat ik het weer mocht proberen.

Vorig week vrijdag had ik op diezelfde loopband ook al een poging gedaan. Maar dat leidde tot twee stappen struikelerig gestuntel. Vanmiddag liep ik eigenlijk betrekkelijk makkelijk over de lopende band. Natuurlijk met twee handen op de stangen aan de zijkant om niet teveel gewicht op mijn voet te krijgen. De kunst is vervolgens om langzaam het gewicht van je handen naar je voeten te verplaatsen. Toen dat redelijk probleemloos ging dacht ik bij mezelf “ik probeer het gewoon”.

Dus handen van de zijstangen, vasthouden aan de handgrepen aan de voorkant om te voorkomen dat ik voorover lazer, blik op oneindig en gewoon door blijven lopen. En dat gedurende wel 3 minuten.

Het voelde niet lekker aan, maar echte pijn bleef uit. Het eerste lichaamsdeel dat luid begon te protesteren was m’n achillespees. Vervolgens begon mijn hiel op te spelen, daarna de bal van mijn voet en tot slot mijn tenen. En het vreemde is dat ik geen ongemak voel als ik gewicht op mijn voet zet, maar juist als het gewicht er af gaat. Maar daar zal vast wel een verklaring voor zijn.

Wat mij betreft in ieder geval een mijlpaal bereikt. Als bonus mocht ik van de fysiotherapeute de sportzaal op en neer wandelen. Met 1 kruk wel te verstaan. Maar ook dat ging goed. En ik heb de opdracht mee gekregen om zo de komende dagen verder te gaan. Ben ik alvast van 1 kruk af.

En ik kreeg de goede raad vanavond vooral mijn voet hoog te houden.