boefje

Vandaag weer naar het ziekenhuis voor controle. Het wordt routine. We weten inmiddels ook vlot de weg te vinden in het gigantische gebouw. Via de aanmeldbalie komen we terecht in de wachtkamer van de afdeling radiologie, waar opnieuw een RSA-foto gemaakt moet worden.

Aan de omvang van de wachtkamer te zien - 2 stoeltjes verstopt in de hoek van een lange gang- worden die foto's niet zo vaak gemaakt. We moeten deze keer lang wachten voor we aan de beurt zijn. Om de hoek komen twee geüniformeerde politieagenten, pistool op de heup. Tussen hen in loopt een jongeman, vastgeketend in handboeien die weer bevestigd zijn aan een brede riem om zijn middel. Het oogt in ieder geval alsof er een zware crimineel wordt opgebracht. Het gezelschap verdwijnt in de richting van traumatologie.

Als ik aan de beurt ben krijg ik te horen dat er spoedgevallen waren. Vandaar het lange wachten. Mijn voet wordt in positie gebracht door twee verpleegkundigen die ik niet eerder gezien heb. Zij lijken geen routine te hebben met het maken van dit soort foto's. Het resultaat, zo blijkt later, is er ook naar. Op de foto is te zien wat er te zien moet zijn, maar hij lijkt overbelicht en met een slechte vlakverdeling.

We lopen door naar de afdeling traumatologie, waar we een afspraak hebben met de chirurg die me geopereerd heeft. In de wachtkamer (een hele grote) zitten ook de twee agenten met het boefje. Hij wordt als eerste opgehaald door mijn chirurg, die een langgerekt "zooo" laat horen. Volgens mij hebben we hier met een echt spoedgeval te maken.

Als het spoedje is afgehandeld, mag ik. De chirurg is net terug van vakantie en ziet er ook zo uit. Gebruind hoofd en hij ziet er relaxed uit. Via linkedin zag ik dat zijn hobby zeilen is. Ik stel me zo voor dat ie dat de afgelopen weken ook gedaan heeft.

Hij heeft een skelet-model bij zich van een voet in een plastic zak en een drietal schroeven. Aan de hand van het model legt hij nog een keer geduldig uit wat hij precies gedaan heeft. En laat zien hoe de schroeven in mijn calcaneus zijn geschroefd. Het zijn twee forse schroeven van zeker 10 centimeter en 1 wat kleinere. Ze zien er zwaar uit, maar blijken niets te wegen.

Verder legt hij uit dat er op dit moment eigenlijk nog niets te zeggen is over het genezingsproces. Pas aan de hand van een ct-scan kan gezien worden hoe de botfragmenten aan elkaar zijn gegroeid. Dan kan ook precies gezien worden hoe de schroeven zitten. Kennelijk bestaat ook nog de kans dat ze te ver zijn doorgedraaid of tegen pezen aanzitten. Op die mogelijkheid ga ik verder nog maar niet in.

We spreken af dat er een ct-scan gemaakt gaat worden (7 oktober) en dat we daarna weer een afspraak hebben om het resultaat te bespreken.

Op 22 oktober zijn er 13 weken / 3 maanden voorbij na de operatie.............weer op eigen benen ?